Een vriendin kreeg te horen: U heeft een tumor, kanker…

Bloggen daar is niets van gekomen, zwak excuus: Vastenavond en mantelzorgen voor vriendin… Oef, de Vastenavond (carnaval voor niet Bergenaren) maar half meegekregen en dat wat ik meegekregen heb was leuk, geweldig. Realiteit is dat het bericht “U heeft een tumor, kanker…” dat een van mijn vriendinnen kreeg er behoorlijk inhakte. Bij haar uiteraard het heftigst maar ook bij mij en andere vrienden, haar familie, werkkring. Kortom het gezegde “kanker krijg je niet alleen” is helaas waar.

Om het dan over ‘wat dan ook’ te willen hebben… is, hoe heftig dat al het andere ook kan zijn, even niet aan de orde.

Ik wil het hebben over hoe zij op dit feit heeft gereageerd.

Moerman

Mijn vriendin (voor het gemak maar even V, van vriendin, genoemd) heeft begin dit jaar te horen gekregen dat het foute boel was: geen poliep die loopt te vervelen en bloedverlies gaf, maar ernstiger.

Een paar dagen later: kanker, shit! Maar geen darm kanker: eierstokkanker. Met de boodschap “daar gaan we niet over moet gynaecoloog doen”. Weer een paar dagen verder. Ondanks het geschuif, i.v.m. met het hele team bij elkaar halen en plan de campagne maken, kreeg V toch een snelle oproep.

Het werd sowieso een hele operatie door verschillende team en specialisten. En een ZWARE operatie, details zal ik overslaan want dan worden ook jullie niet lekker.

Maar V had in de tussentijd ook niet stil gezeten: internet is geduldig! Haar grootste vraag was: wat kan ik zelf doen om zo goed mogelijk de operatie in te gaan. Voeding.

Recepten boek via www.mmv.nl

Dan kom je al snel op Moerman dieet. Ze is er voorgegaan, dus niet zo zeer om te genezen maar om de weerstand op te bouwen. Dit dieet heeft V zo’n 2-3 weken kunnen volgen en als men niet had getest op de tumormarkers was er gewoonweg geen reden tot ongerustheid geweest. O.a. een HB waarde van 9,7 nu heb ik altijd een behoorlijk hoog HB gehalte van 8,5 of ietsje hoger maar boven de 9 heb ik het nog nooit gehad. De kankercellen had de arts in het eerste darmonderzoek al gevonden dus dat stond als een paal boven water, geen discussie mogelijk: opereren.

Volgens de artsen was zij op het moment van opname in top conditie!

Welke signalen waren er verder dan?

1. donkere kringen rond de ogen, panda ogen noemde V’s vriendin dit. Dit ging verder dan een paar donkere wallen onder de ogen,
2. een giga moeheid die met slapen niet over ging: moe, moe en nog eens moe,
3. kortademigheid (een klein hellinkje was toch wel een hele klim).

V heeft geluk gehad dat de eierstok-K-cellen gingen zwerven richting darm en daar ging “sputteren” en rare ontlasting veroorzaakte en uiteindelijk flink ging bloeden….

We moeten er niet aan denken dat die cellen de andere kant op waren gegaan.

Reflexologie

Nu werkt V ook met reflexzone. Het idee alleen al maakte haar, al jaren voor de constatering van deze kanker, moe: even niemand aan mijn voeten!

Maar ter voorbereiding van de epiduraal (ruggenprik) t.b.v. de pijnbestrijding heeft zij haar voeten zelf behandeld. De wervelkolomzone rustig behandeld. Deze ligt op de botten in het verlengde van de grote teen richting de hak. De persoon die de epiduraal had gezet vond het ook heel goed gaan: V was goed ontspannen.

In het ziekenhuis

De eerste dag ging prima. Daarna is V behoorlijk ziek geworden, heeft zelfs op een gegeven moment 36 uur geslapen. De misselijkheid en de diarree vielen haar behoorlijk tegen. Waar haar kamergenote bij wijze van spreken op jacht ging naar eten moest zij er niet aan denken iets te moeten eten… Terwijl kamergenote ook het aardig voor de kiezen had gekregen.

V heeft het zelf zo verwoord: mijn lichaam moet al die rotzooi niet (narcose, pijnstilling) en gooit het er gewoon uit via alle kanten die mogelijk zijn.

En thuis dan?

Het ziekenhuis had haar eigenlijk nog een dagje extra willen houden, maar V wilde (op maandag) hoe dan ook naar huis. Ondertussen had ik mijn Florence Nightingale spullen al uit de kast gerukt om ervoor haar te zijn 😉 Dat was een geruststelling voor het ziekenhuis en haar broer en schoonzus.

Daar ik haar een aantal weken niet had gezien was het even schrikken: bleek, smal snoetje. Maar ze zat en lag niet, dat deed V al snel toen familie vertrokken was. Het ging gelukkig al rap de goed kant op: kleine beetjes eten (op de Moerman manier), veel rusten/slapen.

Op vrijdagochtend was V zodanig hersteld dat ik met een gerust hart naar huis kon. V kan naar het toilet, maakt zelf haar eten, rust veel en let goed dat zij niet bukt en tilt enzovoort enzovoort. De buren, broer en schoonzus houden haar strak in de gaten en ik via de telefoon (we wonen helaas ter ver uit elkaar.

Ik ben op mijn beurt erg blij dat ik dit voor haar kon doen. Wie weet mag ik een keer haar voeten doen, al denk ik dat dat pas na de chemo’s zal zijn.

Zij is baas en heeft de regie over haar lichaam, daardoor kan zij zich concentreren op het herstel van haar lichaam. Gelukkig staat zij er super positief in en gaat er gewoonweg vanuit dat ze nog een taak heeft dit leven en dat ze daar de tijd voor gaat krijgen.

Laten wij dat allemaal maar doen!